ΑΡΧΕΙΟ -123- ΤΟ ΣΥΝΤΕΧΝΙΑΚΟΝ ΚΡΑΤΟΣ


ΤΟ ΣΥΝΤΕΧΝΙΑΚΟΝ ΚΡΑΤΟΣ – Carlalberto Grillenzoni
Εκδόσεις Ελληνικόν Αύριον – Θεσσαλονίκη 1982

…Από το εργατικό ζήτημα (το οποίο δημιουργήθηκε από την επίμονη άρνηση του φιλελεύθερου κράτους να ενδιαφερθεί για τους διάφορους συντελεστές του κι αυτό λόγω του οικονομικού αγνωστικισμού του) προέκυψε η κρίση του κράτους. Και το εργατικό ζήτημα, δηλαδή το κοινωνικό ζήτημα, ταυτίστηκε με το πολιτικό ζήτημα…

…Το εργατικό ζήτημα έχει χαρακτήρα οικονομικό και κοινωνικό και μόνο η αδράνεια του κράτους μπροστά σ’ αυτό το ζήτημα μπορεί να δικαιολογήσει τον εκφυλισμό του σε ζήτημα πολιτικό…

…Από τη μια πλευρά η νέα πολιτικο-κοινωνική διαμόρφωση μερικών μεγάλων χωρών, και από την άλλη η παγκόσμια οικονομική κρίση και η επιλεγόμενη κρίση του Κράτους, στην ημερήσια διάταξη σχεδόν παντού, είναι οι τελευταίες εκδηλώσεις της κρίσης του Φιλελεύθερου Κράτους. «Δεν πρόκειται για κρίση στο σύστημα -είπε ο Μουσσολίνι- αλλά για κρίση του συστήματος.»
Η δημιουργική προσπάθεια του Φασισμού στράφηκε ακριβώς εναντίον αυτής της παράλογης και τρομερά επικίνδυνης κατάστασης. Η φασιστική σύλληψη προτίμησε να προχωρήσει μέχρι την ρίζα του κακού αντί να περιοριστεί στη θεραπεία των συμπτωμάτων. Έφερε δηλαδή το ζήτημα κάτω από το πραγματικό του πρίσμα. Αντικατέστησε την αρχή της μη παρέμβασης με τη συντεχνιακή αρχή και ην πάλη των τάξεων με τη συνεργασία των τάξεων…

…Κύριο ελατήριο του εθνικισμού υπήρξε η ανάγκη της ενίσχυσης των ηθικών αξιών του Κράτους έναντι του Διεθνισμού, του κοινοβουλευτισμού, του ταξισμού, της γραφειοκρατίας και όλων των καταστρεπτικών στοιχείων για το κρατικό σύνολο […]
Στην πραγματικότητα όλες οι εθνικιστικές κινήσεις εκδήλωναν την ανάγκη μιας ζωής ισχυρότερης, εντατικότερης και ηθικότερης και θεωρούσαν την ηθική ενίσχυση του Έθνους ως το μοναδικό μέσο ανύψωσης του ατόμου…

…Η μόνη πολιτική ένωση που βρίσκεται συνδεδεμένη με τον Φασισμό της οποίας αποτελεί την πραγματική συνέχεια δράσεως και σκέψεως είναι τα Fasci di Azione Rivoluzionaria, ενώ το άμεσο πνευματικό του πρωτόπλασμα –ιδιαίτερα οι αντιλήψεις περί Έθνους και δράσεως- πρέπει να αναζητηθούν στον επαναστατικό συνδικαλισμό και τον σοσιαλισμό…

…Ο Φασισμός θέλησε από την αρχή να στραφεί στις μάζες γι αυτό κατεύθυνε πάντοτε την προσοχή του προς τις συνδικαλιστικές εργατικές ενώσεις. Η εξάπλωση και εξ΄λιξη του Φασισμού δεν είναι δυνατό να γίνουν αντιληπτές και να σταθμιστούν αν δεν ληφθεί υπ’ όψιν και η δράση του στο συνδικαλιστικό πεδίο. Ο Rossoni, στη Ferrara κι ο Racheli στη Bologna άρχισαν στα τέλη του 1920 να δημιουργούν τις πρώτες οργανώσεις με τον τίτλο Φασιστικά συνδικαλιστικά επιμελητήρια ( Camere sindacali Fasciste)…

…Το πρόγραμμα του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος (Patrito Nazionale Fascista) που ιδρύθηκε το 1921 όριζε: Οι συντεχνίες πρέπει να ιδρυθούν σύμφωνα με δυο βασικούς αντικειμενικούς σκοπούς: σαν μέσο εκδήλωσης της εθνικής αλληλεγγύης και σαν μέσο ανάπτυξης της παραγωγής. Και πρέπει να αποβλέπουν όχι στην ισοπέδωση των ικανοτήτων και της δύναμης των ατόμων του κοινωνικού συνόλου αλλά στην αξιοποίηση και ανάπτυξή τους.
Ήδη από εκείνη την εποχή ο Φασισμός εξέταζε τον κοινωνικό οργανισμό από εκ διαμέτρου αντίθετη πλευρά από την μαρξιστική άποψη. Ενώ ο Μαρξισμός κάνει το λάθος να θεωρεί ότι η Κοινωνία αποτελείται από δυο τάξεις αντίθετες που βρίσκονται σε αναγκαστική πάλη, ο Φασισμός βλέπει ομάδες και κατηγορίες στις οποίες τα άτομα μπορούν να κινούνται ελεύθερα. Η Κοινωνία δεν βασίζεται στην αρχή της πάλης αλλά στις αρχές της οργάνωσης και της ιεραρχίας. Έτσι το συνδικάτο πρέπει να εγκαταλείψει τον περιορισμένο κύκλο της αποκλειστικής προστασίας των εργασιακών συμφερόντων και να αναλάβει υψηλότερα καθήκοντα επαγγελματικής και ηθικής διαπαιδαγώγησης και διάπλασης της συνείδησης της μάζας…