Απόψεις περί Κομμουνισμού
Κομμουνισμός: Κατά τους Μαρξιστάς, το δεύτερο και τελευταίο στάδιο του Σοσιαλισμού κατά το οποίοι μια κοινωνία μετασχηματίζεται πλήρως και εφαρμόζονται όλαι αι θεωρητικαί προβλέψεις του Μάρξ: Καταργείται το Κράτος, επικρατεί γενική κοινοκτημοσύνη και ο καθένας εργαζόμενος, αναλόγως των ικανοτήτων του, αμείβεται αναλόγως των αναγκών του (αριθμός παιδιών, προσωπικαί απαιτήσεις, προτιμήσεις ψυχαγωγίας κλπ) ενώ κατά το πρώτο στάδιο του Σοσιαλισμού όπου ο καθένας αμείβεται αναλόγως της προσφερομένης εργασίας προετοιμάζεται το έδαφος με τη βοήθεια της Δικτατορίας του Προλεταριάτου δια το «πέρασμα» εις τον Κομμουνισμόν.
Κατά τους μη-Μαρξιστάς δια του όρου νοούνται αφ ενός τα κράτη του Ανατολικού λεγομένου Συνασπισμού ( ΕΣΣΔ – Κίνα κλπ) αφ ετέρου δε τα κόμματα εκείνα τα οποία αποδέχονται τον Μαρξισμό ως ιδεολογία και κυρίως την καλουμένην Λενινιστικήν μεθοδολογία και οργάνωσιν…
Δημήτριος Ευαγγελίδης – ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΟΛΟΓΙΑ
- - - - - - - -
…μ’ εξόργιζε ο τρόπος τον οποίο κρίναμε κατάλληλο για να πάρουμε θέση απέναντι στον μαρξισμό. Κατά τη γνώμη μου αυτό ήταν μια ακόμα απόδειξη ότι δεν είχαμε την παραμικρή γνώση για το τι ήταν αυτή η πανούκλα. Νομίζαμε και φανταζόμασταν πολύ σοβαρά ότι με τη συνένωση των άλλων κομμάτων, θα μπορούσαμε να κάνουμε τον μαρξισμό να λογικευτεί και ν’ απομονωθεί. Αλλά δεν είχαμε να κάνουμε εδώ μ’ ένα κόμμα αλλά με μιά ολόκληρη επιστήμη που μοναδικός σκοπός της ήταν να καταστρέψει την ανθρωπότητα.
…η προσπάθεια να καταπνιγεί κάθε υγιεινή καλλιτεχνική εκδήλωση, έτεινε στο να προετοιμαστεί από την πνευματική άποψη, η επικράτηση του μπολσεβικισμού στην πολιτική. Αν ο αιώνας του Περικλή συμβολίστηκε απ’ τον Παρθενώνα, το μπολσεβίκικο καλλιτεχνικό ύφος του καιρού μας χαρακτηρίστηκε από μιά κυβική γκριμάτσα.
Αυτοί οι συλλογισμοί φέρνουν αμέσως στο νου την ολοφάνερη δειλία που έδειξε μια ορισμένη μερίδα του λαού μας που με τη μόρφωσή της είχε τις δυνατότητες και το καθήκον ν’ αντιταχθεί σ’ αυτή τη φθορά της κουλτούρας. Από καθαρό φόβο για τις κραυγές αυτών των απόστολων της μπολσεβίκικης τέχνης που πολεμούσαν με λύσσα την δημιουργία, οι πνευματικοί μας άνθρωποι κλείστηκαν στα καβούκια τους σαν τις μωρές παρθένες κι αρνήθηκαν κάθε σοβαρή αντίσταση για να συμφωνήσουν τελικά μ’ αυτούς που θεωρούσαν μιάσματα.
Φοβήθηκαν στ’ αλήθεια τις κατηγορίες αυτών των μισότρελων που αισχροκερδούσαν με τον παραλογισμό. Ήταν λοιπόν ντροπή να δηλώνουν ότι δεν καταλάβαιναν τα δημιουργήματα αυτών των αντιπνευματκών διανοητών κι απατεώνων.
Με την άρνηση της προσωπικότητας και κατ’ ακολουθία και του έθνους και της ράτσας που την αντιπροσωπεύουν, και κάθε συνάμα λόγου ύπαρξης, καταστρέφει η θεωρία αυτή και τη στοιχειώδη ακόμη βάση πάνω στην οποία στηρίζεται το σύνολο του ανθρώπινου πολιτισμού. Να λοιπόν ποια είναι η βαθύτερη σημασία της μαρξιστικής φιλοσοφίας, αν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε φιλοσοφία τούτο το τερατώδες παράγωγο ενός εγκληματικού μυαλού… ακατανόητες θεωρίες για την οικονομία και την πολιτική απαρτίζουν και περικλείουν το νόημα αυτής της «φιλοσοφίας». Γιατί το μυαλό που τις ανακάλυψε είχε σαν σκοπό να υποτάξει στην υπηρεσία του κάθε άνθρωπο αληθινά καλλιεργημένο, ενώ αυτοί που δεν είχαν ιδέα από διανόηση και επιστήμη θα ήταν οι πιστοί οπαδοί του.
…φτάσαμε να υποθέτουμε ότι μέσα στο μαγικό καζάνι της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, μπορούσε ξαφνικά να μαγειρευτεί, έστω και μέσα σ’ αυτό το ίδιο το νομοθετικό σώμα, μια πλειοψηφία που θα μπορούσε σοβαρά ν’ αντιταχθεί στο μαρξισμό, ακόμη και τότε το ταχυδαχτυλουργικό παιχνίδι του Κοινοβουλίου σε λίγο θα ήταν χαμένο. Οι σημαιοφόροι του κόκκινου διεθνισμού θα απευθύνουν τότε, αντί για μιά επίκληση στη δημοκρατική συνείδηση, ένα πυρακτωμένο κάλεσμα στις προλεταριακές μάζες κι η μάχη μόνο μ’ ένα χτύπημα θα μεταφερθεί από τη λιμνάζουσα ατμόσφαιρα των αιθουσών του Κοινοβουλίου, στο εργοστάσιο και στο δρόμο. Έτσι η δημοκρατία θα εκκαθαριστεί αμέσως…
Όπως η ύαινα δεν αφήνει το ψοφίμι έτσι κι ο μαρξιστής δεν μπορεί να ζήσει δίχως να προδώσει την πατρίδα του.
Αδόλφος Χίτλερ Ο ΑΓΩΝ ΜΟΥ
- - - - - - - -
Ο μπολσεβικισμός υπερνικά πάντοτε όλας εκείνας τας πολιτικάς ομάδα, αι οποίαι δεν τον αντιμετωπίζουν με αδιάλλακτον εχθρότητα, δια τον απλούστατον λόγον, ότι κινητοποιεί, χωρίς δισταγμούς ή περιορισμούς, κατά του κράτους και των υγειών, συντηρητικών ιδεών τον «υπανθρωπισμόν» ούτως ειπείν, ο οποίος υφίσταται εις κάθε λαόν ως η υποστάθμη αυτού. Ο μπολσεβικισμός είναι η ογράνωσις των ταπεινωτέρων ενστίκτων του λαού προς εξολόθρευσιν όλων των ανωτέρας αξίας στοιχείων της φυλής του.
Ο μπολσεβικισμός είναι η δικτατορία των υποδεεστέρων ανθρώπων. Εις την Αρχήν ανέρχεται δια του ψεύδους και εν τη Αρχή διατηρείται δια της βίας. Πρέπει να τον γνωρίζει τις και να τον έχει διαγνώσει μέχρι των εσωτερικών μυστικών του, δια να δυνηθεί να τον πλήξει αποτελεσματικώς. Πρέπει να κινητοποιηθούν εναντίον του ηνωμέναι αι ανώτεραι και πολυτιμώτεραι αξίαι ενός έθνους, δια να καταστεί δυνατή η κατανίκησίς του. Διότι αποτελεί την οργάνωσιν των αμόρφων αντιφυλετικών μαζών εντός των διαφόρων εθνών.
Επί ενός πεδίου ανεδείχθη ο μπολσεβικισμός ανέκαθεν αληθής αριστοτέχνης: επι του πεδίου της αρνητικής προπαγάνδας, του επηρεασμού των λαών δια του ψεύδους και της υποκρισίας, της μεθόδου δηλαδή εκείνης, η οποία δια της συστηματικής εξαπατήσεως αποβλέπει εις το να παρέχει εις τον κόσμον μίαν τελείως εσφαλμένην και πλαστήν εικόνα περί της φύσεως και εσωτερικής μορφής της πολιτικής ταύτης παραφροσύνης. Το ψεύδος είναι – κατά την δοξασίαν του Λένιν, του πατρός της μπολσεβικικής επαναστάσεως – όχι μόνον θεμιτόν μέσον, αλλά και το επιτυχέστερον όπλον δια την επικράτησιν του μπολσεβικικού αγώνος.
…όσον γοητευτικόν και ελκυστικόν και αν είναι το δηλητήριον της μπολσεβικικής θεωρίας, τόσον τρομερά και φρικώδης είναι η μπολσεβικική πράξης. Όρη ολόκληρα πτωμάτων σημειώνουν τον δρόμον της. Μίαν απέραντον θάλασσαν αίματος και δακρύων περικλύει η ατυχής αυτή χώρα. Η ζωή του ανθρώπου δεν έχει πλέον καμίαν αξίαν εκεί. Τρομοκρατία, δολοφονία και κτηνωδία είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα πάσης μπολσεβικικής επαναστάσεως…
Όπου ο μπολσεβικισμός κατέχει το πηδάλιον εις χείρας του, αδιαφορεί τελείως πλέον δια την αντίθεσιν μεταξύ θεωρίας και πράξεως. Εκεί κυριαρχεί η καραμπίνα και το μυδραλλιοβόλον. Εις όλας τας άλλας χώρας όμως μεταχειρίζεται την πανούργον και δολιωτάτην εκείνη μέθοδον της προπαγάνδας του δια να εξαπατήσει τον κόσμονως προς την αληθή του φύσιν.
Ιωσήφ Γκαίμπελς ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΣ ΘΕΩΡΙΑ – ΠΡΑΞΙΣ
- - - - - - - -
Η ιδέα του κομμουνισμού συνίσταται:
Πρώτον: Στην πλήρη κατάργηση της ατομικής πρωτοβουλίας επί του επιπέδου της οικονομίας. Δεν πιστεύει δηλαδή, στη δημιουργική της σημασία. Αντί τούτου, έχει μεγάλη πίστη στην παντοδυναμία μιας συγκεντρωτικής γραφειοκρατίας…
Δεύτερον: Στην εξαφάνιση του προσωπικού ενδιαφέροντος του ανθρώπου προς την εργασία του και το έργο του…
Τρίτον: Ζητούν την ισότητα – οικονομική και κοινωνική – των «χωρίς δικαιώματα μισθωτών σκλάβων» όπως διακηρύττουν. Η ιδέα αυτή των κομμουνιστών πηγάζει μόνον από τον φθόνο. Η τακτική των κομμουνιστών στον κόσμο ολόκληρο, στρέφεται στο να εξεγείρουν τον ταπεινότερο εναντίον του υψηλότερα ισταμένου, τον αμόρφωτο κατά του μορφωμένου, τον πτωχό εναντίον του πλουσίου, τον ανίκανο κατά του ικανού, τα παιδιά εναντίον των γονέων. Και παντού όπου εργάζονται, σπείρουν φθόνο για να θερίσουν καταστροφές και αίμα.
Ευθύς μετά την εγκατάσταση της δικτατορίας του προλεταριάτου, θέλει εφαρμοστεί μετά δραστηριότητος το έτοιμο πρόγραμμά του. Στο πρόγραμμα αυτό περιλαμβάνονται κυρίως τα εξής θεμελιώδη σημεία:
Δήμευση (άνευ ουδεμίας αποζημιώσεως) και προλεταριοποίηση όλων των βιομηχανικών επιχειρήσεων, των σιδηροδρομικών κλπ συγκοινωνιών. Δήμευση όλων των ιδιοκτησιών, εθνικοποίηση των κινηματογράφων, θεάτρων, εφημερίδων κλπ προς τον σκοπό της εξασφαλίσεως της ιδεολογικής ενότητας. Έπειτα ανατροπή των σχέσεων του γάμου… και δια της βίας, προλεταριοποίηση όλων των απογυμνωθεισών αστικών τάξεων.
Οι κομμουνιστές δεν ανέχονται και δεν θέλουν να ξέρουν τίποτα από την «αστική πατρίδα».(Από τα πρακτικά του 6ου συνεδρίου της Γ΄ Διεθνούς): «…δραστήρια και επαναστατική υπεράσπιση της μοναδικής πατρίδας του προλετάριου, της μεγάλης Σοβιετικής Δημοκρατίας…» «…πραγματικός διεθνισμός δεν είναι τίποτε άλλο από την επαναστατική ηττο-διαλυτική εργασία της ιδιαίτερης πατρίδας του προλετάριου, σε κάθε πόλεμο μεταξύ αστικών κρατών…» σημαίνει ότι η αστική πατρίδα πρέπει να υποστεί μίαν ανεπανόρθωτη ήττα και συντριβή. Η πολιτική αυτή της ήττας καλείται «ηττοπάθεια», τάση, δηλαδή, προς καταστροφή της «ιδίας του πατρίδας» του κομμουνιστή.
Αφοπλισμός της Αστικής τάξεως.
(Αποφάσεις της Κομιντέρν)
«Όλα τα κράτη , εκτός από τη Σοβιετική Ρωσία, είναι για τους κομμουνιστές «αστικά κράτη», όλοι οι στρατοί, εκτός από τον «κόκκινο στρατό», «αστικοί στρατοί» και9 χαρακτηρίζονται από το δικαστήριο της Γ΄Διεθνούς ως «αντεπαναστατικοί στρατοί» που πρέπει να καταστραφούν.»
«Τις στρατιωτικές δυνάμεις της αστικής τάξεως (στρατό, στόλο, αστυνομία και κάθε ένοπλο σώμα) ο προλετάριος δεν μπορεί να «δημοκρατοποιήσει» αλλά έχει καθήκον να τις διαλύσει δια της βίας, ρίχνοντας αυτές μέσα στον εμφύλιο πόλεμο. Οι κομμουνιστές είναι εχθροί αυτού του αστικού στρατού. Δεν του παραχωρούν ούτε έναν άνδρα, αλλά απαιτούν την αποσύνθεση, τον αφοπλισμό και την συντριβή του, με την επαναστατική δράση του προλεταριάτου».
…οι κομμουνιστές δεν σκέφθηκαν ποτέ να καταστρώσουν πρόγραμμα οικονομικό ή κοινωνικό πραγματοποιήσιμο. Η ευτυχία του εργάτη και του λαού είναι η άρνηση της θλιβερής και καταστροφικής ιδεολογίας των κομμουνιστών, που επιδιώκει τον θρίαμβό της μέσα στη συμφορά και στον πόνο… Γι’ αυτούς ο άνθρωπος πρέπει να καταντήσει κτήνος, χωρίς κανένα φραγμό, χωρίς ανδρισμό και υπερηφάνεια, χωρίς καμιά πνευματική επιδίωξη, έρμαιο των σαρκικών ορμών και συναισθημάτων, λεία κατάλληλη για την πραγματοποίηση των σκοτεινών επιδιώξεων της Γ΄ Διεθνούς.
Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ – Εκδόσεις ΕΘΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ – ΑΘΗΝΑ 1937
- - - - - - - -
Μέσα στις κάθε είδους τυραννίες της Ιστορίας, ο Κομμουνισμός είναι η τερατωδέστερη και η επιβλαβέστερη υποκριτική, γιατί βασίζεται στο ψεύδος, στο σύμπλεγμα κατωτερότητας και στην απάνθρωπη τυραννία των οικονομικών νόμων σε απόλυτο παροξυσμό, διαστρέφοντας τις αξίες και την ιεραρχία τους σε αριθμολογία αμέτρου υλισμού. Με μια θεωρία υλιστική κι ευδαιμονιστική στο έπακρον, όπου όλα εξηγούνται με αφορισμούς αλληλοσυγκρουόμενους, δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τα πραγματικά δεδομένα. Κι επειδή δεν μπορεί να προσαρμόσει τη θεωρία προς τα δεδομένα, προσπαθεί να προσαρμόσει τα δεδομένα προς τη θεωρία…
Η βάση της θεωρίας του, ο Υλισμός ως μόνη ουσία των όντων, με το πνεύμα ως υποπαράγωγο ή ως απόρροιά του, είναι ήδη αρκετή για να υπογραμμίσει τον παραλογισμό του, εφ’ όσον παραβλέπει τελείως τα συναισθήματα, που αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής των όντων και που καμία σχέση δεν έχουν με την ύλη ως πρωταρχική ουσία…
Η θεωρία της Αιτιοκρατίας, ότι δηλαδή όλα τα όντα υπακούουν σε ορισμένα αίτια, προσπαθεί να ανατρέψει την έννοια της βουλήσεως του όντος, πράγμα τελείως αφύσικο και παράλογο, δεδομένου ότι η βούληση και ως πραγματική έννοια, αλλά και ως φιλοσοφική, υπό τη μορφή της βουλησιοκρατίας, είναι μια από τις βασικές κινητηρίους δυνάμεις της εξέλιξης.
Η «Πάλη των Τάξεων» είναι ένας άλλος βασικός παραλογισμός και τεχνητό κατασκεύασμα προσαρμογής των δεδομένων προς τη θεωρία… ο απανθρωπιστικός παραλογισμός της εξαγγελίας, εξοντώσεως βιολογικώς, όλων των κοινωνικών στρωμάτων, πλην ενός – που δεν είναι καν ένα – εν ονόματι ενός αυθαίρετου διαχωρισμού εκτός πραγματικότητας, δείχνει την συφιλιδική προέλευση των εγκεφάλων αυτών…
Η θεωρία των «δύο άκρων», της φτώχειας ολοένα μεγαλύτερης και του πλούτου παράλληλα εξελισσόμενου, την πρώτης για όλο και περισσοτέρους, του δεύτερου για όλο και λιγότερους, έχει πλέον αποδειχτεί εκτός πραγματικότητας… όχι μόνο δεν προλεταριοποιούνται όλο και περισσότεροι αλλα αντιθέτως αστικοποιούνται…
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αυταπάτη από εκείνη των «φιλελεύθερων προοδευτικών» και των «σοσιαλιστών» κάθε είδους, που νομίζουν πως μπορεί να υπάρξει άλλος τύπος κομμουνισμού, από τον τυραννικό Σταλινικού τύπου ή παραλλαγής του. Γιατί ο Σταλινισμός είναι η πεμπτουσία του κομμουνισμού… Σε «καλές και ομαλές» πολιτικοοικονομικές συνθήκες, η καταπίεση γίνεται απλή καθημερινή «ρουτίνα». Σε στιγμές κρίσεως, τον λόγο έχουν η κατάπνιξη, το «Γκούλαγκ» και τα άρματα μάχης… Η δομή της τυραννίας είναι πάντοτε η ίδια και πάντοτε αναγκαία. Χωρίς αυτήν ο κομμουνισμός θα κατέρρεε οπουδήποτε βρίσκεται στην εξουσία, γιατί είναι αντίθετος προς τους φυσικούς νόμους και την ανθρώπινη φύση.
Για την Ευρώπη, ο κομμουνισμός είναι ο τάφος όλων των πάσης φύσεως αξιών, τις οποίες κληροδότησε η φυλή της και η Ελληνική Σκέψη και πάνω στις οποίες οικοδόμησε ουσιαστικά τον Παγκόσμιο Πολιτισμό.
Ανδρέας Δενδρινός – ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΚΛΗΣΙΣ
- - - - - - - -
Βασικά σημεία από την Έκθεση για την «Ανάγκη Διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων.»
Τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα που άσκησαν εξουσία στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη τον περασμένο αιώνα, και τα οποία εξακολουθούν να είναι στην εξουσία σε αρκετές χώρες του κόσμου, έχουν χαρακτηριστεί, χωρίς εξαιρέσεις, από τη μαζική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι παραβιάσεις ποικίλουν ανάλογα με την κουλτούρα, τη χώρα και την ιστορική περίοδο και περιλαμβάνουν ατομικές και συλλογικές δολοφονίες και εκτελέσεις, θανάτους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, πείνα, εκτοπίσεις, βασανιστήρια, δουλική εργασία, και άλλες μορφές μαζικού φυσικού τρόμου.
Τα εγκλήματα δικαιολογήθηκαν στο όνομα της θεωρίας της πάλης των τάξεων και της αρχής της δικτατορίας του προλεταριάτου. Η ερμηνεία και των δύο αρχών νομιμοποίησε την «εξάλειψη» ανθρώπων που θεωρούνταν επιζήμιοι στην οικοδόμηση μια νέας κοινωνίας και, κατά συνέπεια, εχθροί των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων. Ένας τεράστιος αριθμός των θυμάτων σε κάθε χώρα αφορούσε πολίτες τους. Αυτή ήταν ιδιαίτερα η περίπτωση της πρώην ΕΣΣΔ που κατά πολύ ξεπέρασαν τους άλλους λαούς σε αριθμό θυμάτων.
ΓΕΝΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΘΕΣΤΩΤΩΝ
Τα κομμουνιστικά καθεστώτα, όπως αυτά που διερευνούνται σε αυτή την έκθεση μπορούν να οριστούν με βάση ένα αριθμό χαρακτηριστικών, συμπεριλαμβανομένων συγκεκριμένα την εξουσία ενός μοναδικού μαζικού κόμματος δεσμευμένο, τουλάχιστον στο φραστικό επίπεδο, στην κομμουνιστική ιδεολογία. Η εξουσία είναι συγκεντρωμένη μέσα σε μια μικρή ομάδα κομματικών ηγετών που δεν λογοδοτούν ή περιορίζονται από το κράτος δικαίου.
Το κόμμα ελέγχει το κράτος σε τέτοιο βαθμό που τα όρια μεταξύ των δύο είναι θολά. Ακόμα, επεκτείνει τον έλεγχό του στον πληθυσμό και σε κάθε πλευρά της καθημερινής ζωής σε ένα άνευ προηγουμένου επίπεδο.
Το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι είναι ανύπαρκτο, ο πολιτικός πλουραλισμός είναι καταργημένος και κάθε γνώμη όπως και κάθε απόπειρα ανεξάρτητης αυτοοργάνωσης τιμωρούνται αυστηρά.
Για να επιβάλλει τον έλεγχό του πάνω στην δημόσια ζωή και για να προλάβει κάθε ενέργεια πέρα από τον έλεγχό του, τέτοια κομμουνιστικά καθεστώτα επεκτείνουν τις αστυνομικές δυνάμεις σε ένα πρωτοφανές βαθμό, εγκαθιδρύουν δίκτυα πληροφοριοδοτών και ενθαρρύνουν την καταγγελία. Το μέγεθος των αστυνομικών σχηματισμών, ο αριθμός των μυστικών πληροφοριοδοτών παραλλάσσουν σε διαφορετικές εποχές και χώρες, αλλά πάντα υπερβαίνουν κατά πολύ τους αριθμούς σε κάθε δημοκρατική χώρα.
Τα ΜΜΕ είναι μονοπώλιο ή ελέγχονται από το κράτος. Αυστηρή προληπτική λογοκρισία εφαρμόζεται ως κανόνας. Κατά συνέπεια, το δικαίωμα στην πληροφόρηση παραβιάζεται και η ελευθεροτυπία είναι ανύπαρκτη.
Η εθνικοποίηση της οικονομίας που είναι ένα μόνιμο χαρακτηριστικό της κομμουνιστικής εξουσίας απορρέει ευθέως από την ιδεολογία και βάζει περιορισμούς στην ατομική ιδιοκτησία και την ατομική οικονομική δραστηριότητα. Ως συνέπεια οι πολίτες είναι πιο ευάλωτοι απέναντι στο κράτος το οποίο είναι ο μονοπωλιακός εργοδότης και η μόνη πηγή εισοδήματος.
Η κομμουνιστική εξουσία διήρκησε 80 χρόνια στην χώρα στην οποία για πρώτη φορά δημιουργήθηκε, συγκεκριμένα στη Ρωσία τότε μετονομασμένη ως Σοβιετική Ένωση. Σε άλλα Ευρωπαϊκά κράτη ήταν περίπου 45 χρόνια. Έξω από την Ευρώπη κομμουνιστικά κόμματα κυβερνούν για πάνω από 50 χρόνια στην Κίνα, τη Βόρεια Κορέα και το Βιετνάμ και πάνω από 40 στην Κούβα και 30 στο Λάος. Κομμουνιστικές κυβερνήσεις βασίλεψαν για κάποιο διάστημα σε διαφορετικές Αφρικάνικες, Ασιατικές και Νοτιοαμερικανικές χώρες κάτω από την τότε Σοβιετική επιρροή.
Πάνω από 20 χώρες σε 4 ηπείρους μπορούν να καταταχθούν ως κομμουνιστικές ή υπό κομμουνιστική διακυβέρνηση για κάποια χρονική περίοδο. Εκτός από τη Σοβιετική Ένωση και τους 6 Ευρωπαϊκούς δορυφόρους της, η λίστα περιλαμβάνει το Αφγανιστάν, την Αλβανία, την Αγκόλα, την Μπενίν, την Καμπότζη, την Κίνα, το Κογκό, την Κούβα, την Αιθιοπία, τη Βόρεια Κορέα, το Λάος, την Μογγολία, την Μοζαμβίκη, το Βιετνάμ, τη Νότια Υεμένη και τη Γιουγκοσλαβία.
Ο αριθμός του πληθυσμού που ζούσε υπό κομμουνιστική εξουσία μέτραγε πάνω από 1 δισεκατομμύριο πριν το 1989.
Η μακροβιότητα και η γεωγραφική επέκταση υποδηλώνουν διαφορές και τροποποιήσεις στην πράξη των κομμουνιστικών εξουσιών σε διαφορετικές χώρες, κουλτούρες και εποχές. Το κομμουνιστικό καθεστώς εξελίχθηκε, ως αποτέλεσμα της εσωτερικής του δυναμικής ή απαντώντας στις διεθνείς περιστάσεις. Είναι δύσκολο να συγκρίνουμε τις κομμουνιστικές εξουσίες στη Ρωσία το 1930, στην Ουγγαρία το 1960 ή στην Πολωνία το 1980.
Ωστόσο, παρά τη διαφορετικότητα, μπορεί κανείς να καθορίσει κοινά χαρακτηριστικά του ιστορικού κομμουνιστικού καθεστώτος ανεξάρτητα από χώρα, κουλτούρα ή χρόνο. Ένα από τα πιο προφανή χαρακτηριστικά είναι η κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ
Η κομμουνιστική εξουσία έχει νωρίς εξαρχής χαρακτηριστεί από τη μαζική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για να επιτύχουν και να διατηρήσουν την εξουσία, τα κομμουνιστικά καθεστώτα πήραν πιο πέρα από τις ατομικές δολοφονίες και τις τοπικές σφαγές και ενσωμάτωσαν το έγκλημα στο σύστημα εξουσίας. Είναι αλήθεια πως αρκετά χρόνια μετά την εγκαθίδρυση του καθεστώτος στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες, και μετά από δεκάδες χρόνια στην Σοβιετική Ένωση και την Κίνα, ο τρόμος έχασε λίγο από την αρχική του ισχύ. Ωστόσο η «ανάμνηση του τρόμου» έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στις κοινωνίες, η ενδεχόμενη απειλή υποκατέστησε τις πραγματικές ωμότητες. Ακόμα, αν εμφανιζόταν ανάγκη, τα καθεστώτα κατέφυγαν στον τρόμο όπως φαίνεται από την Τσεχοσλαβακία το 1968, την Πολωνία το 1971, 1976 και 1981 ή την Κίνα το 1989. Αυτός ο κανόνας ισχύει για όλα τα ιστορικά και τρέχοντα κομμουνιστικά καθεστώτα ανεξάρτητα χώρας.
Σύμφωνα με προσεκτικούς υπολογισμούς ( ακριβή στοιχεία δεν είναι διαθέσιμα) ο αριθμός των ατόμων που σκοτώθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα, κατανεμημένα κατά χώρες ή περιοχές μπορεί να δοθεί ως εξής:
Σοβιετική Ένωση: 20 εκατομμύρια θύματα
Κίνα: 65 εκατομμύρια
Βόρειος Κορέα: 2 εκατομμύρια
Καμπότζη: 2 εκατομμύρια
Ανατολική Ευρώπη: 1 εκατομμύριο
Λατινική Αμερική: 150.000
Αφρική: 1,7 εκατομμύρια
Αφγανιστάν 1,5 εκατομμύρια
Αυτοί οι αριθμοί περιλαμβάνουν μια ποικιλία καταστάσεων: ατομικές και ομαδικές εκτελέσεις, θανάτους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, θύματα πείνας και εκτοπίσεων.
Τα παραπάνω νούμερα είναι ντοκουμενταρισμένα, και αν είναι μόνο εκτιμήσεις αυτό γίνεται γιατί υπάρχει έδαφος να υποψιασθούμε πως θα πρέπει να είναι πολύ υψηλότερα.
Το σημαντικό χαρακτηριστικό των κομμουνιστικών εγκλημάτων ήταν η καταστολή ενάντια σε ολόκληρες κατηγορίες αθώων ανθρώπων των οποίων το μοναδικό «έγκλημα» ήταν το ότι ανήκαν σε αυτές τις κατηγορίες. Με αυτό τον τρόπο, στο όνομα της ιδεολογίας, τα καθεστώτα δολοφόνησαν δεκάδες εκατομμυρίων πλουσίων αγροτών (κουλάκοι), ευγενείς, αστούς, Κοζάκους, Ουκρανούς και άλλες ομάδες.
Αυτά τα εγκλήματα είναι ευθεία αποτελέσματα της θεωρίας της πάλης των τάξεων που επέβαλε την «εκκαθάριση» ανθρώπων που δεν θεωρούνταν χρήσιμοι στην οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας. Ένας τεράστιος αριθμός των θυμάτων ήταν υπήκοοι των χωρών.
Στα τέλη της δεκαετίας του 20, στη Σοβιετική Ένωση, η GPU (πρώην Czecka) εισήγαγε ποσοστώσεις: κάθε περιοχή ήταν υποχρεωμένη να παραδώσει ένα ορισμένο αριθμό «ταξικών εχθρών». Τα νούμερα καθοριζόταν κεντρικά από την ηγεσία του κομμουνιστικού κόμματος. Έτσι οι τοπικές αρχές όφειλαν να συλλάβουν, να εκτοπίσουν και να εκτελέσουν συγκεκριμένους αριθμούς ατόμων. Αν αποτύγχαναν να το πράξουν υπόκειταν οι ίδιοι σε δίωξη.
Από την άποψη του αριθμού θυμάτων, η λίστα των πιο σημαντικών κομμουνιστικών εγκλημάτων περιλαμβάνει τα παρακάτω:
Ατομικές και ομαδικές εκτελέσεις ανθρώπων που θεωρούνταν πολιτικού αντίπαλοι, χωρίς ή με αυθαίρετες δίκες, αιματηρές καταστολές διαδηλώσεων και απεργιών, θανάτωση ομήρων και αιχμαλώτων πολέμου στη Ρωσία το 1918-22. Έλλειψη πρόσβασης σε αρχεία (καθώς και έλλειψη οποιοδήποτε ντοκουμέντων για αναρίθμητες εκτελέσεις) κάνει αδύνατο το να δοθούν ακριβή αριθμοί, αλλά ο αριθμός των θυμάτων αποτιμάται σε δεκάδες χιλιάδες.
Θάνατος από πείνα περίπου 5 εκατομμυρίων ατόμων ως αποτέλεσμα επιτάξεων, ιδιαίτερα στην Ουκρανία το 1921-1923. Ο λιμός χρησιμοποιήθηκε ως πολιτικό όπλο από αρκετά κομμουνιστικά καθεστώτα και όχι μόνο στη Σοβιετική Ένωση.
Εξόντωση 300.000-500.000 Κοζάκων μεταξύ 1919 και 1920.
Δεκάδες χιλιάδες χάθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εδώ ξανά, έλλειψη πρόσβασης σε αρχεία κάνει την έρευνα αδύνατη.
690.000 άτομα καταδικάστηκαν αυθαίρετα σε θάνατο και εκτελέστηκαν ως αποτέλεσμα του «διωγμού» στο κομμουνιστικό κόμμα το 1937-1938. Χιλιάδες άλλων εκτοπίστηκαν ή τοποθετήθηκαν σε στρατόπεδα. Συνολικά μεταξύ 1ης Οκτώβρη 1936 και 1ης Νοέμβρη 1938 περίπου 1.565.000 συνελήφθηκαν και από αυτούς 668.305 εκτελέστηκαν. Σύμφωνα με πολλούς μελετητές αυτά τα νούμερα είναι υποτιμημένα και θα πρέπει να επαληθευτούν όταν όλα τα αρχεία γίνουν προσβάσιμα.
Εκατομμύρια εκτοπίστηκαν το 1930-1932,
Χιλιάδες απλοί άνθρωποι στην Σοβιετική Ένωση κατηγορήθηκαν για σχέσεις με τους «εχθρούς» και εκτελέστηκαν την περίοδο πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Για παράδειγμα το 1937 περίπου 144.000 άνθρωποι συνελήφθησαν και από αυτούς 110.000 εκτελέσθηκαν αφού κατηγορήθηκαν για επαφές με Πολωνούς πολίτες που ζούσαν στην Σοβιετική Ένωση. Επίσης το 1937, 42.000 εκτελέσθηκαν στη βάση ότι είχαν σχέσεις με Γερμανούς εργάτες στην ΕΣΣΔ.
6 εκατομμύρια Ουκρανοί πέθαναν της πείνας ως αποτέλεσμα μιας εσκεμμένης κρατικής πολιτικής το 1932-1933
Δολοφονίες και εκτοπίσεις εκατοντάδων χιλιάδων Πολωνών, Ουκρανών, Λιθουανών, Εσθονών, Μολδαβών και κατοίκων της Βεσσαραβίας το 1941 και 1944-45.
Εκτόπιση των Γερμανών του Βόλγα το 1941, των Τατάρων της Κριμαίας το 1943, Τσετσένων και Ινγκούς το 1944.
Εκτόπιση και εξόντωση του ενός τετάρτου του πληθυσμού στην Καμπότζη το 1975-1978.
Εκατομμύρια θυμμάτων των εγκληματικών πολιτικών του Μάο Τσε Τουγκ στην Κίνα του του Κιμ Ιρ Σέν στη Βόρειο Κορέα. Εδώ ξανά έλλειψη ντοκουμέντων δεν επιτρέπει ακριβή στοιχεία να δοθούν.
Πολυάριθμα θύματα σε άλλα μέρη του κόσμου, Αφρική, Ασία και Λατινική Αμερική σε χώρες που αυτοαποκαλούνται κομμουνιστικές και έχουν ευθεία αναφορά στην κομμουνιστική ιδεολογία.
Αυτή ή λίστα σε καμία περίπτωση δεν εξαντλείται εδώ. Δεν υπάρχει πρακτικά χώρα ή περιοχή υπό κομμουνιστική διοίκηση που είναι σε θέση να δημιουργήσει τη δική της λίστα πόνου.
Στρατόπεδα συγκέντρωσης δημιουργήθηκαν από το πρώτο κομμουνιστικό καθεστώς ήδη από το Σεπτέμβρη του 1918 και έγιναν ένα από τα πιο ντροπιαστικά σύμβολα των κομμουνιστικών καθεστώτων. Το 1921, υπήρχαν ήδη 107 στρατόπεδα συγκέντρωσης με πάνω από 50.000 κρατούμενους. Η εξαιρετικά υψηλή θνησιμότητα σε αυτά τα στρατόπεδα μπορεί να δειχθεί από την κατάσταση στο στρατόπεδο της Κροστάνδης: από τους 6.500 κρατούμενους που τοποθετήθηκαν το Μάρτη του 1921 μόνο 1.500 ήταν ζωντανοί ένα χρόνο μετά.
Το 1940 ο αριθμός των κρατουμένων έφτανε τα 2.350.000 σε 53 συμπλέγματα στρατοπέδων συγκέντρωσης, 425 ειδικές αποικίες, 50 αποικίες ανηλίκων και 90 σπίτια νεογέννητων.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 40 υπήρχαν κατά μέσο όρο 2,5 εκατομμύρια κρατούμενοι σε στρατόπεδα κάθε στιγμή. Υπό το φώς του ρυθμού θνησιμότητας αυτό σήμαινε πως ο πραγματικός αριθμός των ανθρώπων που είχαν τοποθετηθεί σε στρατόπεδα ήταν πολύ υψηλότερος
Συνολικά μεταξύ 15 και 20 εκατομμυρίων ανθρώπων πέρασαν από στρατόπεδα μεταξύ 1930 και 1953
Στρατόπεδα συγκέντρωσης επίσης δημιουργήθηκαν σε άλλα κομμουνιστικά καθεστώτα, αξιοσημείωτα στην Κίνα, τη Βόρειο Κορέα, Καμπότζη και Βιετνάμ.
Η εισβολή από τoν Σοβιετικό Στρατό σε αρκετές χώρες κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ακολουθήθηκε συστηματικά από μαζικό τρόμο, συλλήψεις εκτοπίσεις και δολοφονίες.
Μεταξύ των χωρών που επηρεάστηκαν περισσότερο ήταν η Πολωνία (εκτίμηση για 440.000 θύματα το 1939, συμπεριλαμβανομένης της δολοφονίας των Πολωνών αξιωματικών αιχμαλώτων πολέμου στο Κατύν το 1940, Εσθονία (175.000 θύματα περιλαμβανομένης της δολοφονίας 800 αξιωματικών, που αριθμεί το 17,5 % του συνολικού πληθυσμού), η Λιθουανία, Λετονία (119.000 θύματα), Μπεσαραβία και Βόρεια Βουκοβίνα.
Εκτόπιση ολόκληρων εθνών ήταν ένα σύνηθες πολιτικό μέτρο ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Τo 1940-41 περίπου 330.000 Πολωνοί πολίτες που ζούσαν στις περιοχές που κατέλαβε ο Σοβιετικός Στρατός εκτοπίστηκαν στην Ανατολική Σοβιετική Ένωση., κυρίως στο Καζακστάν. 900.000 γερμανοί από την περιοχή του Βόλγα εκτοπίστηκαν το φθινόπωρο του 1941.
93.00 Καλμούκοι εκτοπίστηκαν το Δεκέμβρη του 1943.
521.00 Τσετσένοι και Ινγουσέτοι εκτοπίστηκαν το Φλεβάρη του 1944.
180.000 Τάταροι της Κριμαίας εκτοπίστηκαν το 1944.
Η λίστα δεν ήταν πλήρης δίχως να αναφέρουμε τους Λετονούς, Λιθουανούς, Εσθονούς, Έλληνες, Βούλγαρους, Αρμένιους της Κριμαίας, Τούρκους και Κούρδους από τον Καύκασο
Οι εκτοπίσεις επίσης αφορούσας στους πολιτικούς αντιπάλους. Από το 1920 οι πολιτικοί αντίπαλοι στη Ρωσία εκτοπίζονταν στα νησιά Σολόβσκι.
Το 1927 το στρατόπεδο που οικοδομήθηκε στο Σολόβσκι περιείχε 13.000 κρατούμενους από 48 διαφορετικές εθνότητες
Τα πιο βίαια εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων όπως οι μαζικές δολοφονίες και γενοκτονία, βασανισμός, δουλική εργασία, και άλλες μορφές μαζικού φυσικού τρόμου συνεχίστηκαν στη Σοβιετική Ένωση και σε μικρότερη έκταση σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες έως το θάνατο του Στάλιν.
Από τα μέσα της δεκαετίας του '50 ο τρόμος στα Ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κράτη μειώθηκε σημαντικά αλλά επιλεκτική δίωξη διάφορων ομάδων και ατόμων συνεχίστηκε. Περιελάμβανε παρακολούθηση από την αστυνομία, συλλήψεις, φυλάκιση, πρόστιμα, αναγκαστική ψυχιατρική θεραπεία, διάφορους περιορισμούς της ελευθερίας κίνησης, διακρίσεις στην εργασία που συχνά οδηγούσαν στην φτώχεια και στον επαγγελματικό αποκλεισμό, δημόσια ταπείνωση και συκοφαντία. Τα μετασταλινικά Ευρωπαϊκά κομμουνιστικά καθεστώτα εκμεταλλεύθηκαν την ευρεία διάδοση φόβου για ενδεχόμενες διώξεις που ήταν έντονα χαραγμένες στην συλλογική μνήμη. Ωστόσο μακροπρόθεσμα η ανάμνηση του περασμένου φόβου σταδιακά αδυνάτισε έχοντας μικρότερη επίδραση στις νέες γενιές.
Ωστόσο, ακόμα και κατά τη διάρκεια αυτών των σχετικά ήρεμων περιόδων, τα κομμουνιστικά καθεστώτα ήταν ικανά να καταφύγουν σε μαζική βία αν ήταν αναγκαίο, όπως δείχνουν τα γεγονότα στην Ουγγαρία του 1956, στην Τσεχοσλοβακία το 1968, ή στην Πολωνία το 1956, το 1968, το 1970 και το 1981.
Η πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Σοβιετική Ένωση και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες διευκόλυνε την πρόσβαση σε ορισμένα αρχεία που τεκμηριώνουν τα κομμουνιστικά εγκλήματα. Πρίν το 1990 αυτά τα αρχεία ήταν πλήρως απροσπέλαστα. Τα ντοκουμέντα που μπορούν να βρεθούν εκεί συνιστούν μια σημαντική πηγή πληροφόρησης για τους μηχανισμούς εξουσίας και λήψης αποφάσεων, και συμπληρώνουν την ιστορική γνώση για τη λειτουργία του κομμουνιστικού συστήματος…
Έκθεση: «Ανάγκη Διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων»
