Ο σκοπός της ζωής είναι να δίνει κανείς μια μορφή στον εαυτό του και συγχρόνως να δίνει μια μορφή και στον κόσμο.
Αν ο θάνατος κρίνεται το χειρότερο απ’ όλα, καλύτερα να λιποτακτήσει κανείς παρά να πάει να πολεμήσει, αν όμως η ατίμωση κρίνεται χειρότερη από το θάνατο, πρέπει να γίνει το αντίθετο.
Σε κάθε παρούσα στιγμή αναβιώνει ολόκληρο το παρελθόν και περιέχει το δυναμικό ολοκλήρου του μέλλοντος.
Ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος να είναι ή να μην είναι το θέατρο ενός ορισμένου αριθμού παρορμήσεων, αλλά είναι ελεύθερος να επιλέξει το αντικείμενο προς το οποίο θα ενεργοποιηθούν οι παρορμήσεις του.
Ο άνθρωπος μπορεί πάντα να αυτοαμφισβητείται. Δεν «είναι». Γίνεται. Είναι πάντα ατελείωτος. Δεν δημιουργείται μια και καλή. Συνεχίζει συνεχώς να δημιουργεί τον εαυτό του. Αυτό είναι το μυστικό της υπεροχής του αλλά και της μεγαλύτερης ευθραυστότητάς του· μπορεί, κάθε στιγμή, να χάσει τον ανθρωπισμό του κατά τον ίδιο τρόπο που μπορεί να προικισθεί με υπερανθρωπισμό. Το ίδιο συμβαίνει και με τα συλλογικά κεκτημένα· σε κάθε γενιά η κληρονομιά μπορεί να αμφισβητηθεί.
Είναι καλό, αυτό που μας επιτρέπει να κτιζόμαστε, σύμφωνα με κανόνες που καθορίσαμε στον εαυτό μας· κακό, αυτό που μας αποσυνθέτει αναφορικά προς τους κανόνες αυτούς.
Μόνον αυτός που κυριαρχεί στον εαυτό του μπορεί να του δώσει ψυχή, αυτός που βασιλεύει με απόλυτη εξουσία επί της εσωτερικής αυτοκρατορίας του. Η τιμή δεν είναι τίποτε άλλο, από την πίστη στον κανόνα που έδωσε στον εαυτό του, στην εικόνα που δημιούργησε στον εαυτό του ο ίδιος.
Ποια είναι, σήμερα, η κυριότερη απειλή; Είναι η προοδευτική εξαφάνιση της διαφοροποιήσεως του κόσμου. Η ισοπέδωση των ατόμων, η σμίκρυνση όλων των πολιτισμών σ’ έναν «παγκόσμιο πολιτισμό», κτισμένο πάνω σε ότι είναι το ποιο κοινό.
Πρέπει κανείς όχι μόνο να «σέβεται τους άλλους», αλλά να υποβοηθά παντού την πιο νόμιμη επιθυμία που μπορεί να υπάρξει: την επιθυμία να εκδηλώσει μια προσωπικότητα διαφορετική από κάθε άλλη, να υπερασπίσει μια κληρονομιά, να αυτοκυβερνηθεί σύμφωνα μ’ αυτό που είναι ο καθένας.
Alain de Benoist ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΣΤΑ ΟΡΘΑ
Πράγματι, επιφανειακά είναι ωραίο πράγμα να διακηρύσσεται ότι «όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαιώματα» ή ακόμα ότι «όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι προς την αξιοπρέπειά τους». Αλλά τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις; Αναφορικά σε τι έχουν οι άνθρωποι; Για ποιόν άνθρωπο γίνεται λόγος;
Ο «οικουμενικός» άνθρωπος δεν υπάρχει.
Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ζώο. Δεν καθορίζεται μόνο από το γεγονός ότι ανήκει στο είδος. Ο άνθρωπος είναι ον μορφώσεως (κουλτούρας).
Όλα τα άτομα δεν μπορούν να είναι ισοδύναμα προσωποποιημένα. Τίποτα δεν μας επιτρέπει να ισχυρισθούμε ότι η λογική είναι ισοδύναμα διανεμημένη σε όλους τους ανθρώπους.
Ο άνθρωπος δεν έχει άλλη «φύση» από την πνευματική καλλιέργεια, μέσω της οποίας δημιουργεί τον εαυτό του.
Ο άνθρωπος δεν υπάρχει σαν «άνθρωπος», παρά μορφοποιημένος από τους θεσμούς και τις ιστορικές δομές.
Στο όνομα ενός «ανθρώπινου προσώπου» οικουμενικού τύπου, είναι πάντα δυνατόν να θεωρήσει κανείς τον εαυτό του αποσυνδεδεμένο από κάθε υποχρέωση προς μια ορισμένη κοινότητα.
Δεν υπάρχει ελεύθερη θέληση υπό αφηρημένη έννοια. Υπάρχουν μόνο θελήσεις, κινούμενες από δυνάμεις που συνδέονται με σχέδια, σκοπούς κι επιδιώξεις.
Η ελευθερία πρέπει ν’ αποκτηθεί, δεν υπάρχουν αυθόρμητοι κάτοχοί της. Κανένας δε γεννιέται ελεύθερος, αλά μερικοί γίνονται ελεύθεροι. Η ελευθερία απορρέει από την προσπάθεια για την απόκτησή της, όπου μπορεί να γίνεται από άτομα ή από κοινότητες.
Ελευθερία είναι να μπορεί κανείς να αναπτύξει ελεύθερα τις χαρακτηριστικές του ικανότητες, μέσα στα πλαίσια της κοινότητός του.
Οι ελευθερίες που αποκτήθηκαν, που καταξιώθηκαν, που περιγράφηκαν κι έγιναν αντικείμενο της εγγυήσεως της κοινωνικής οργανώσεως, έχουν πάντα μια πραγματική πολιτιστική αξία, κατά το μέτρο που συνδέονται με τις πολιτικές υποχρεώσεις των μελών της κοινωνίας.
Δεν υπάρχει ελευθερία παρά για να κάνει κανείς κάτι.
Το να θεωρούνται οι άνθρωποι όμοιοι, οι πολιτισμοί ομοιογενείς, το να αποδίδονται οι ίδιες επιδιώξεις και επιθυμίες και τα ίδια δικαιώματα, σημαίνει ότι τις βλέπει κανείς πάντα από μιά ορισμένη, δική του οπτική.
Είναι ψέμα ότι οι άνθρωποι «γεννώνται ίσοι» και το ζήτημα αν είναι καλό να γίνουν ίσοι ανήκει στον τομέα της υποκειμενικής γνώμης του καθενός. Μόνον ο άνθρωπος είναι πραγματικά «δημιουργός» του εαυτού του και δεν θα μπορούσε ποτέ να ήταν προικισμένος «εκ φύσεως» με οποιοδήποτε δικαίωμα ή καθήκον.
Alain de Benoist - Guillaume Faye Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
…Βάζοντας τα δικαιώματα του αφηρημένου «ατομικού ανθρώπου» πάνω από τις κοινοτικές συγγένειες, η ιδεολογία των δικαιωμάτων του ανθρώπου ενώνεται με την τάση του φιλελευθερισμού να σβήνει το παρελθόν και να αποκληρώνει το μέλλον, στο όνομα ενός «αιώνιου παρόντος»…
…Δεν υπάρχει έννοια ελευθερίας γενική και αφηρημένη, αλλά ελευθερίες, αρθρωμένες σύμφωνα με την ιδιαίτερη φύση των όντων (Ιούλιος Έβολα) Δεν υπάρχει ελεύθερη θέληση υπό αφηρημένη έννοια. Υπάρχουν μόνο θελήσεις, κινούμενες από δυνάμεις που συνδέονται με σχέδια, σκοπούς κι επιδιώξεις…
…Οι συντάκτες της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του 1948 ήσαν ανίκανοι να φανταστούν ότι ένα ατομικό δικαίωμα δεν έχει αναγκαστικά την ίδια έννοια για έναν αφρικανό χωρικό και για έναν αστό της Νέας Υόρκης…
…Νομιμοποιώντας την εξαφάνιση των ειδικών εθνοπολιτιστικών χαρακτηριστικών, η ιδεολογία των δικαιωμάτων του ανθρώπου αξιολογεί την άνοδο του επιπέδου ζωής - στην οποία ο καθένας, λέει, έχει «δικαίωμα» - σαν οικουμενικό ιδεώδες και σαν ουσιαστικό κριτήριο «επιτυχίας» των πολιτικών και κρατικών συστημάτων διακυβέρνησης…
…το «πλήθος» δεν είναι τίποτε άλλο από την ετερογενή κι εξατομικευμένη «μάζα», όπου ο καθένας είναι «ελεύθερος να είναι ευτυχής» και όπου οργανώνεται το ιδεώδες κοινωνικό πεδίο της πελατείας των καταναλωτών, που είναι απαραίτητο στον εμποροκρατικό καπιταλισμό…
…αποτέλεσμα. βέβαια, της εφαρμογής της οικουμενικής ιδεολογίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου, είναι ακριβώς ο περιορισμός της πολιτικής κυριαρχίας των εθνικών κρατών…
Alain de Benoist - Guillaume Faye
