Alain de Benoist ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΣΤΑ ΟΡΘΑ
«Δεν έχω πολλή συμπάθεια για την «ηθική». Ξέρω πολύ καλά την γενεαλογία της (την οποία μού φαίνεται ότι ο Νίτσε διαφώτισε αρκετά καλά). Τείνω άλλωστε να θεωρήσω ότι υπάρχουν τόσες «ηθικές», όσα επίπεδα ανθρωπότητας υπάρχουν. Αντίθετα πιστεύω πολύ στις αρχές, που μπορούν να είναι και κανόνες ζωής. (Κάθε ιστορική πορεία πηγαίνει από τον μύθο στις αρχές, δια μέσου μιας ιδέας). Σε κάθε περίπτωση, αυτές είναι οι δικές μου, ελπίζω να μην τις παραβαίνω πολύ συχνά.
Ο άνθρωπος είναι συμπαίκτης του Θεού, δεμένος μ’ αυτόν, για το καλύτερο
όπως και για το χειρότερο. Και οι δύο δημιουργούν από κοινού.
Ο Θεός δεν είναι υπεράνω, ούτε έξω από εμάς. Δεν είναι ούτε πέρα από τις αισθήσεις μας. Το σπουδαίο δεν είναι να πιστεύει κανείς στο Θεό, αλλά να πράττει κατά τρόπον ώστε Αυτός να μπορεί να πιστεύει σ’ εμάς… Ένας Θεός που δεν συμπεριφέρεται όπως έχει κανείς το δικαίωμα να περιμένει απ’ αυτόν, αξίζει να γίνει απαρνητός, υπό τον όρο ότι εκείνος που τον απαρνείται, έχει δώσει το καλύτερο του εαυτού του.
Δεν αρκεί να γεννηθεί κανείς, πρέπει ακόμα να «δημιουργηθεί». Η δημιουργία είναι μεταγενέστερη της γεννήσεως, δεν μπορεί κανείς να δημιουργηθεί παρά από τον εαυτό του. Ένας λαός θεμελιώνει ένα πολιτισμό, όταν γίνεται αιτία του εαυτού του, της υπάρξεώς του, όταν βρίσκει μέσα του μόνο (μέσα στην παράδοσή του) την πηγή της αιώνιας ανανεώσεως. Το ίδιο και ο άνθρωπος: όταν βρίσκει μέσα του τις αιτίες του εαυτού του και τα μέσα της αυτοϋπερβάσεώς του.
Η αρετή δεν είναι ένα μέσον που αναφέρεται σε κάποια νομοτέλεια… Να υπακούει κανείς τον κύριο που είναι μέσα του, την ίδια στιγμή που διατάσσει τον δούλο που βρίσκεται μέσα του.
Να αναζητεί το μέτρο.
Το να είναι κανείς ο εαυτός του δεν είναι αρκετό. Πρέπει ακόμη να γίνει αυτό που μπορεί να γίνει – να κτισθεί, ανάλογα με την ιδέα που κατασκευάζει για τον εαυτό του.
Το να είναι κανείς ο εαυτός του δεν είναι αρκετό. Πρέπει ακόμη να γίνει αυτό που μπορεί να γίνει – να κτισθεί, ανάλογα με την ιδέα που κατασκευάζει για τον εαυτό του.
Να μην είναι ικανοποιημένος ποτέ από τον εαυτό του. Να θέλει να αλλάξει ο ίδιος πριν θελήσει να αλλάξει τον κόσμο… Μια ισχυρή θέληση επιτρέπει να είναι κανείς αυτό που θέλει, ανεξάρτητα από το τι ήταν. Η θέληση προηγείται όλων των προκαθορισμών, ακόμη κι εκείνου της γεννήσεως, υπό τον όρο να μπορεί κανείς να θέλει…
Να καθορίζει κανείς τον δικό του κανόνα και να επιμένει σ’ αυτόν. Να ορίζει κανείς ένα νόμο για τον εαυτό του, υπό τον όρο να μην τον αλλάζει… Να μην υποχωρήσει. Να μην τσακίσει. Να συνεχίσει και χωρίς να υπάρχουν λόγοι να συνεχίσει. Να είναι πιστός στις προδομένες ιδέες, να είναι πιστός για λογαριασμό εκείνων που δεν ήσαν. Να είναι πιστός επίσης και σ’ εκείνους που δεν υπάρχουν πια. Να υπερασπίζει εναντίον όλων και εναντίον του εαυτού του την ιδέα που έχει για τα πράγματα και την ιδέα που θα ήθελε να έχει για τον εαυτό του.
Να μην γίνεται «κυρίαρχος – κάτοχος» των άλλων, πριν γίνει «κυρίαρχος – κάτοχος» του εαυτού του. Ο αυτοεξαναγκασμός είναι πρωταρχική προϋπόθεση του δικαιώματος εξαναγκασμού των άλλων. «Ο άνθρωπος ποιότητας έχει πρώτα απαιτήσεις από τον εαυτό του, ο κοινός άνθρωπος δεν έχει παρά από τους άλλους» (Κομφούκιος)
Όσο πιο ψηλά ανεβαίνει κανείς, τόσο πιο μόνος πορεύεται, τόσο περισσότερο πρέπει να υπολογίζει στον εαυτό του. Αυτοί που είναι ψηλά, είναι υπεύθυνοι γι αυτούς που είναι χαμηλά, πρέπει ν’ ανταποκρίνονται στην προσδοκία τους…
Να διακηρύσσει το καθήκον να έχει δικαιώματα, και το ωραίο δικαίωμα να έχει καθήκοντα.
Ο κόσμος είναι μια αμέτρητη τραγωδία… Ο κόσμος είναι χάος αλλά μπορεί κανείς να του δώσει μια μορφή… Οι πιο μικρές χειρονομίες μας έχουν μια συνέπεια στα πιο απομακρυσμένα σημεία της οικουμένης…
Αξίζουμε οτιδήποτε μας συμβαίνει ατομικά ή συλλογικά. Από ένα σημείο και ύστερα δεν υπάρχει ούτε τύχη ούτε σύμπτωση. Σε τελευταία ανάλυση, οι αντίπαλοί μας δεν έχουν άλλη δύναμη από εκείνη των δικών μας αδυναμιών. Συνεπώς , όχι μόνο πρέπει να δέχεται κανείς, αλλά και να θέλει αυτό που συμβαίνει, από τη στιγμή που δεν μπόρεσε να το εμποδίζει να συμβεί.
Η αρχή είναι η δράση. Τα μεγάλα και δυνατά πράγματα δεν έχουν λόγους
υπάρξεως. Γι αυτό ακριβώς πρέπει να γίνονται… Η δράση είναι το πιο σπουδαίο όχι αυτός που την αναλαμβάνει…
υπάρξεως. Γι αυτό ακριβώς πρέπει να γίνονται… Η δράση είναι το πιο σπουδαίο όχι αυτός που την αναλαμβάνει…
Η τιμή να μην παραβεί κανείς ποτέ τους κανόνες που έβαλε στον εαυτό του. Η εικόνα που δημιουργεί κανείς για τον εαυτό του, γίνεται αληθινή από τη στιγμή που συμμορφώνεται μ’ αυτήν… Να μπορεί κανείς να είναι υπερήφανος για τον εαυτό του είναι ο καλύτερος τρόπος να μην ντρέπεται για τους άλλους.
Ο τρόπος είναι ο άνθρωπος… Ο τρόπος με τον οποίο κάνει κανείς τα πράγματα αξίζει περισσότερο από τα ίδια τα πράγματα…
Νίτσε: «Τι είναι ένας αριστοκράτης; Να αναζητά κανείς καταστάσεις που επιβάλλουν συμπεριφορά. Να εγκαταλείπει την ευτυχία στις μάζες, αυτή η ευτυχία που είναι ψυχική ηρεμία, αρετή, άνεση, αγγλοσαξονικός μερκαντιλισμός. Να αναζητά ενστικτωδώς τις βαρύτερες ευθύνες. Να ξέρει να κάνει παντού εχθρούς, στην ανάγκη να κάνει και τον εαυτό του εχθρό.»
Νίτσε: «Τι είναι ένας αριστοκράτης; Να αναζητά κανείς καταστάσεις που επιβάλλουν συμπεριφορά. Να εγκαταλείπει την ευτυχία στις μάζες, αυτή η ευτυχία που είναι ψυχική ηρεμία, αρετή, άνεση, αγγλοσαξονικός μερκαντιλισμός. Να αναζητά ενστικτωδώς τις βαρύτερες ευθύνες. Να ξέρει να κάνει παντού εχθρούς, στην ανάγκη να κάνει και τον εαυτό του εχθρό.»
Να τοποθετεί το καθήκον του πριν από τα πάθη του, τα πάθη του πριν από τα συμφέροντά του… Να κάνει αυτό που πρέπει όχι αυτό που του αρέσει…
Να πραγματοποιεί και συνεχώς να ξανακάνει την αρμονία υπάρξεως των συμπτώσεων και των αρχών. Να κάνει τις πράξεις πάντα σύμφωνες με τους λόγους. Το να είναι ειλικρινής δεν είναι το να λέει την αλήθεια. Είναι το να προσχωρεί ολοκληρωτικά, χωρίς υστεροβουλίες σε ότι επιχειρεί.
Να μην μετανοεί αλλά να εξάγει διδάγματα. Να κάνει οτιδήποτε για να μην κάνει κακό. Εάν κάνει να μην επιζητεί δικαιολογίες. Οι δικαιολογίες που δίνει κανείς στον εαυτό του είναι υπεκφυγές… Να ανταποδίδει το καλό στο καλό, την δικαιοσύνη στο κακό.
Να μην συγχωρεί ποτέ, να ξεχνά πολλά. Να μη μισεί ποτέ, να περιφρονεί συχνά. Τα αισθήματα των πληβείων είναι : μίσος, μνησικακία, το ευερέθιστο, ματαιοδοξία, τσιγγουνιά. Το μίσος που είναι το αντίθετο της περιφρονήσεως, η μνησικακία που είναι το αντίθετο της λησμοσύνης, το ευερέθιστο και η ματαιοδοξία που είναι το αντίθετο της υπερηφάνειας, η τσιγκουνιά που είναι το αντίθετο του πλούτου. Απ’ όλα αυτά τα αισθήματα, η μνησικακία είναι το πιο αξιοπεριφρόνητο. «Κοντά είναι ο καιρός του πιο αξιοπεριφρόνητου των ανθρώπων, εκείνου που δεν είναι ικανός ούτε τον εαυτό του να περιφρονήσει.» (Νίτσε).
Εναντίον του κοινωφελισμού… Δεν αρκεί να επιχειρεί κανείς χωρίς να είναι βέβαιος για την επιτυχία, πρέπει ακόμη να επιχειρεί όταν είναι βέβαιος για την αποτυχία.
Η αρετή όπως και η διαστροφή δεν μπορούν παρά να είναι η προίκα μιας
επίλεκτης ομάδας. Η ελευθερία να κάνει κανείς κάτι, συμβαδίζει πάντα με μια ελευθερία έναντι κάποιου πράγματος. Με άλλα λόγια, πρέπει να θέλει κανείς πράγματα για τα οποία αισθάνεται επίσης τον εαυτό του ικανό να τα αποποιηθεί.
επίλεκτης ομάδας. Η ελευθερία να κάνει κανείς κάτι, συμβαδίζει πάντα με μια ελευθερία έναντι κάποιου πράγματος. Με άλλα λόγια, πρέπει να θέλει κανείς πράγματα για τα οποία αισθάνεται επίσης τον εαυτό του ικανό να τα αποποιηθεί.
Να μην αναζητεί να πείσει αλλά να αφυπνίσει…
Ο λυρισμός μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν «ηθικός» κανόνας υπό τον όρο να
έχει τεθεί σαν βασική σχέση της υπάρξεως όχι η σχέση του ανθρώπου προς τον άνθρωπο, αλλά εκείνη του ανθρώπου προς την οικουμένη.
Το παρόν μετατρέπει σε επικαιρότητα όλα τα παρελθόντα και δίνει δυναμικότητα σε όλα τα μέλλοντα. Παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι τρεις προοπτικές το ίδιο επίκαιρες, είναι παντοτινά δεδομένα της ιστορικής πορείας.
Ο λυρισμός μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν «ηθικός» κανόνας υπό τον όρο να
έχει τεθεί σαν βασική σχέση της υπάρξεως όχι η σχέση του ανθρώπου προς τον άνθρωπο, αλλά εκείνη του ανθρώπου προς την οικουμένη.
Το παρόν μετατρέπει σε επικαιρότητα όλα τα παρελθόντα και δίνει δυναμικότητα σε όλα τα μέλλοντα. Παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι τρεις προοπτικές το ίδιο επίκαιρες, είναι παντοτινά δεδομένα της ιστορικής πορείας.
Σκοπός της ζωής: Να βάλει κανείς κάτι το σπουδαίο μεταξύ του εαυτού του και του θανάτου…
Μοναξιά.
Μοναξιά.
Να ξέρει κανείς να ανήκει στο κόμμα του πολικού αστέρα, αυτού
που μένει στη θέση του, όταν τα άλλα άστρα εξακολουθούν να περιστρέφονται…
που μένει στη θέση του, όταν τα άλλα άστρα εξακολουθούν να περιστρέφονται…
Δεν υπάρχει αληθινή ευλάβεια άλλη από την ευλάβεια του γιου
επεκτεινόμενη στους προγόνους, στη γενετική γραμμή και στο λαό. Οι εξαφανισμένοι προγονοί μας δεν είναι ούτε πνευματικά νεκροί, ούτε περασμένοι σ’ έναν άλλο κόσμο. Είναι πλάι μας, πλήθος θροΐζον. Μας περιτριγυρίζουν όσο καιρό η ανάμνησή τους διαιωνίζεται από τους απογόνους τους. Απ’ αυτό δικαιολογείται η λατρεία των προγόνων και το καθήκον να γίνεται σεβαστό το όνομά τους.
επεκτεινόμενη στους προγόνους, στη γενετική γραμμή και στο λαό. Οι εξαφανισμένοι προγονοί μας δεν είναι ούτε πνευματικά νεκροί, ούτε περασμένοι σ’ έναν άλλο κόσμο. Είναι πλάι μας, πλήθος θροΐζον. Μας περιτριγυρίζουν όσο καιρό η ανάμνησή τους διαιωνίζεται από τους απογόνους τους. Απ’ αυτό δικαιολογείται η λατρεία των προγόνων και το καθήκον να γίνεται σεβαστό το όνομά τους.
Όλοι οι άνθρωποι ποιότητος είναι αδέρφια, ανεξάρτητα από την φυλή, τον
χώρο και τον χρόνο.»
χώρο και τον χρόνο.»
